دارم هزار چشم به دستان اهل بیت

این چشمها که مانده‏ست حیران اهل بیت

این لب که سهم زمزم و تربت گرفته است

تا گل کند نهالم با نان اهل بیت

دارم هزار پنجه به دیوار خویشتن

دارم هزار دست به دامان اهل بیت

این سر کشیده ام به سرِ قله تا کنم

در لطمه‏های باد پریشان اهل بیت

یک چند جرعه ابر عطش در دلم نشست

تا رود رود پر کند از خوان اهل بیت

اینک اگر بگیرد باران به دامانم

در دشتها ببارم باران اهل بیت

اینک اگر ببیند خورشید‍، خانه‏ام

اینک اگر بگردد چشمان اهل بیت

                 *

فکر ضمانت است دل آهوی غزل

این خسته‏ای که سرنشانده به دیوان اهل بیت

آنقدر در غبار حاشیه ماندیم تا نشست

چون سایه‏ای همین به گوشه کناران اهل بیت

جز سایه و غبار نمی‏ماند از کسی

روزی که زین کنند سواران اهل بیت

                    *

دل بسته بود حلقه به ایوانشان ولی

خون می‏گذشت از سرِ ایوان اهل بیت

سید میثم طباطبائی/ 1388 / قم

برای موعود:

پوستین پدر به دست تو بود

توش و تای سفر به دست تو بود

خاطر دوستان تو را می خواست

دوستان را نظر به دست تو بود

سینه ها از مدال سنگین بود

رتبه ی ترک سر به دست تو بود

خسته در باد شاخه می کردیم

شاخه را برگ و بر به دست تو بود

ناله در کوهسار می پیچید

صخره ها را کمر به دست تو بود

ابر و دریا ، شب و ترانه ی خاک

رشته ی خشک و تر به دست تو بود

سایه ای، مست گونه ای با ما

مستی ناب تر به دست تو بود

بیشتر هجر بود و حیرانی

وصلکی مختصر به دست تو بود

دل به دستان غم نمی دادم

دست این دل اگر به دست تو بود

حلقه ی اشک ها شراب نداشت

جام اهل نظر به دست تو بود

خسته از انتهات می پرسد

انتها را خبر به دست تو بود

اگر از نیمه برنمی گشتی

دست ما هر سحر به دست تو بود

کاشکی می رسید نوبت ما

کاشکی سر به سر به دست تو بود

 سید میثم طباطبائی

آخرین اصلاح تیر ماه 88 / شهرری

دارم هزار چشم به دستان اهل بیت                                این چشم ها که مانده ست حیران اهل بیت

این لب که سهم تربت و زمزم گرفته است                        تا گُل کند نهالم با نان اهل بیت

این سر کشیده ام به سرِ قله تا کنم                                  در لطمه های باد پریشان اهل بیت

دارم هزار پنجه به دیوار خویشتن                                  دارم هزار دست به دامان اهل بیت

یک چند جرعه ابر عطش در دلم نشست                          تا رود رود پر کند از خوان اهل بیت

اینک اگر بگیرد باران به دامنم                                     اینک اگر ببارد باران اهل بیت

اینک اگر ببیند خورشید، خانه ام                                  اینک اگر بگردد چشمان اهل بیت

                                                       *

فکر ضمانت است دل آهوی غزل                                این خسته‏ای که سرنشانده به دیوان اهل بیت

آنقدر در غبار حاشیه ماندیم تا نشست                           چون سایه‏ای همین به گوشه کناران اهل بیت

جز سایه و غبار نمی ماند از کسی                               روزی که زین کنند سواران اهل بیت

 ‍ .........

دل بسته بود حلقه به ایوانشان ولی                                خون می گذشت از سر ایوان اهل بیت

                                                                                                 ط/ فروردین 1388/ قم

نمی گذارم از آسمانم ستاره هایم فرو بریزد

نمی گذارم که پای آیینه پاره هایم فرو بریزد

هوا هنوز از حباب یک ابر بی نشان آبدانه دارد

نمی گذارم در این کویر استعاره هایم فرو بریزد

هنوز دریای بی سکونش کنار این غم گزیده پیداست

خدا کند موج سرکشی در کناره هایم فرو بریزد

اگر در این چاه بی سرانجامِ بی عبورم کبوترانی

اگر مسیحای هیزمی در شراره هایم فرو بریزد

نباید آری سری است این جا که بر سرِ دار می شکوفد

نبایدم جز اذان خون از مناره هایم فرو بریزد

شبی زمینگیر بی نشانه،‏ شبی جهاندار جاودانه

نباید این اشک هرگزم در هماره هایم فرو بریزد

16 دیماه 87 / قم

به موعود

ای روی تو بهار دل برگریز من

ای یاد تو مهار دل پرگُریز من

شبهای بیدلی به درازا کشیده است

ای بی تو مردمان جهان در ستیز من

آری چگونه پای نهد در شبی چنین

دردانه قایقت به دل موج خیز من

نام دوباره ی دل من سرزمین نیل

باشی اگر به قحطی شبها عزیز من

از دامن تو قطره به خورشید می رود

ای بی تو ابرهای جهان اشکریز من