نمی گذارم از آسمانم ستاره هایم فرو بریزد
نمی گذارم که پای آیینه پاره هایم فرو بریزد
هوا هنوز از حباب یک ابر بی نشان آبدانه دارد
نمی گذارم در این کویر استعاره هایم فرو بریزد
هنوز دریای بی سکونش کنار این غم گزیده پیداست
خدا کند موج سرکشی در کناره هایم فرو بریزد
اگر در این چاه بی سرانجامِ بی عبورم کبوترانی
اگر مسیحای هیزمی در شراره هایم فرو بریزد
نباید آری سری است این جا که بر سرِ دار می شکوفد
نبایدم جز اذان خون از مناره هایم فرو بریزد
شبی زمینگیر بی نشانه، شبی جهاندار جاودانه
نباید این اشک هرگزم در هماره هایم فرو بریزد
16 دیماه 87 / قم
کلمات کلیدی: غزل
