مردن در قاب

[ و او را از ایمان پرسیدند ، فرمود : ] ایمان بر چهار پایه استوار است ، بر شکیبایى ، و یقین و داد و جهاد . و شکیبایى را چهار شاخه است : آرزومند بودن ، و ترسیدن ، و پارسایى و چشم امید داشتن . پس آن که مشتاق بهشت بود ، شهوتها را از دل زدود ، و آن که از دوزخ ترسید ، از آنچه حرام است دورى گزید ، و آن که ناخواهان دنیا بود ، مصیبتها بر وى آسان نمود ، و آن که مرگ را چشم داشت ، در کارهاى نیک پاى پیش گذاشت . و یقین بر چهار شعبه است : بر بینایى زیرکانه ، و دریافت عالمانه و پند گرفتن از گذشت زمان و رفتن به روش پیشینیان . پس آن که زیرکانه دید حکمت بر وى آشکار گردید ، و آن را که حکمت آشکار گردید عبرت آموخت ، و آن که عبرت آموخت چنان است که با پیشینیان زندگى را در نوردید . و عدل بر چهار شعبه است : بر فهمى ژرف نگرنده ، و دانشى پى به حقیقت برنده ، و نیکو داورى فرمودن ، و در بردبارى استوار بودن . پس آن که فهمید به ژرفاى دانش رسید و آنکه به ژرفاى دانش رسید از آبشخور شریعت سیراب گردید ، و آن که بردبار بود ، تقصیر نکرد و میان مردم با نیکنامى زندگى نمود . و جهاد بر چهار شعبه است : به کار نیک وادار نمودن ، و از کار زشت منع فرمودن . و پایدارى در پیکار با دشمنان ، و دشمنى با فاسقان . پس آن که به کار نیک واداشت ، پشت مؤمنان را استوار داشت ، و آن که از کار زشت منع فرمود بینى منافقان را به خاک سود ، و آن که در پیکار با دشمنان پایدار بود ، حقى را که بر گردن دارد ادا نمود ، و آن که با فاسقان دشمن بود و براى خدا به خشم آید ، خدا به خاطر او خشم آورد و روز رستاخیز وى را خشنود نماید . و کفر بر چهار ستون پایدار است : پى وهم رفتن و خصومت کردن و از راه حق به دیگر سو گردیدن و دشمنى ورزیدن . پس آن که پى وهم گرفت به حق بازنگشت ، و آن که از نادانى فراوان ، خصومت ورزید ، از دیدن حق کور گشت ، و آن که از راه حق به دیگر سو شد ، نیکویى را زشت و زشتى را نیکویى دید و مست گمراهى گردید ، و آن که دشمنى ورزید راهها برایش دشوار شد و کارش سخت و برون شو کار ناپایدار . و شک بر چهار شعبه است : در گفتار جدال نمودن و ترسیدن و دو دل بودن ، و تسلیم حادثه‏هاى روزگار گردیدن . پس آن که جدال را عادت خود کرد ، خویش را از تاریکى شبهت برون نیاورد ، و آن که از هر چیز که پیش رویش آمد ترسید ، پیوسته واپس خزید ، و آن که دو دل بود پى شیطان او را بسود ، و آن که به تباهى دنیا و آخرت گردن نهاد هر دو جهانش را به باد داد . [ و پس از این سخن گفتارى بود که از بیم درازى و برون شدن از روش کارى که در این کتاب مقصود است نیاوردیم . ] [نهج البلاغه]

مردن در قاب

به غذای یک عصر مشتی کرم

به حاشیه‌های حریر پلک‌هایت

به چشمهایت

می‌‌نگرم

میراب امروز دو ساقی جوان آورده‌ است

برای همة عمرمان

برای آنکه تصویرمان همه در قدح تلخ

پیر شود

و برای کاج‌های سوخته

نگران هر چرخش چشمانت

که چون دو مروارید مسروقه

از دست می‌دهم

و دستانت

که چون شاخه‌های سرکشیده

از دست می‌دهم

شب را

همچون دو گیوة‌ تاریک پوشیده‌ای

تا در کنارة امواج صبح

به آب زنی

ما در کناره این رود

و آب

در جمجمه‌ها

بوی جلبک می‌داد

و گاوهای تشنه

در آخرین مزارع کوچ

ماغ می‌کشیدند

پایان گرفته‌ایم

اما

نه چون بادها بر دیوار

همچون سری بر دامان

پایان گرفته‌ایم

اما در پینة پلک‌هایت

مناهی حکمت

گل پرخاری است

که از بوسه‌های جوانی‌ام روییده است

میراب امروز دوساقی آورده است

با قدحی کهنه در دست

بر دامنی که برچیده است

کلمات کلیدی: شعر، سپید

نوشته شده توسط سیدمیثم طباطبائی 89/1/30:: 12:54 عصر | () نظر

درباره

سیدمیثم طباطبائی
متولد تهران و در جستجوی شعر از

صفحه‌های دیگر

لینک‌های روزانه

پشتیبانی پارسی بلاگ

اخبار پارسی بلاگ

لینک‌های روزانه

هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن [27]
رجز ـ مویه [25]
چشم - زخم [40]
[آرشیو(3)]

پیوندها

لیست یادداشت‌ها

گلسنگ
برای موعود
دلی بر دار
[عناوین آرشیوشده]

آرشیو یادداشت‌ها

بهمن 1387
فروردین 1388
خرداد 1388
تیر 1388
مرداد 1388
فروردین 1389